Якуб Колас

Ліпы старыя шумяць за сцяною,
Жаласна, глуха шумяць,
Смутна ківаюць, трасуць галавою,
Толькі галіны рыпяць.

Пышны убор іх, лісты, пазрываны,
Вецер развеяў, разнёс.
Нудна і ім за астрожным парканам,
Цяжка ім зносіць мароз.

Плачуць гаротныя ліпы старыя,
Плачуць на долю сваю:
Пышна раслі мы, цвілі маладыя,
Добра было у гаю.

Вольныя птушкі вакол шчабяталі,
Божыя пчолкі гулі,
Тоўстыя вязы ад бур нас хавалі,
Сеткі дубы нам плялі.

Белыя хмаркі над намі гулялі,
Беглі ў няведамы край,
Чыстыя росы, як срэбра, блішчалі,
Гоманам поўніўся гай...

Там бы хацелі расці, красавацца,
Дол дзе капае ральнік,
Родную песню дзе ціха спявае
Сын Беларусі, мужык.

Нас перанеслі на глебу чужую —
Свету, прастору няма.
Ўсе нас забылі, ніхто нас не чуе,
Чуе нас толькі турма.