Якуб Колас

Вясёлыя людзі — снуюць і гамоняць,
Відаць, і ў іх сэрцы вясна,
I горкія думкі галоў іх не клоняць,
Ім доля прыхільна, красна.

Цаны куску хлеба не знаюць, шчасліўцы,
I голаў аб тым не баліць,
Як будзе багатая пожня на ніўцы,
Як заўтрашні дзень перабыць;

Ці будзе прытулак звярэджаным плечкам,
I ногі куды панясуць
Іх цела худое: ці к мору, ці к рэчкам,
I рукі каму прададуць,

Свабодныя рукі з патрэсканай скурай.
Шчаслівец не знае таго,
Як гнецца галеча прад чорнаю бурай
Няўдалага жыцця свайго.

А хто гэта ходзіць адзін стараною?
Чаму вы не рады яму?
Чаму ён не з вамі? Чаму галавою
Так нізка панік ён? Чаму?

Шчаслівыя людзі — як хвалі, што ў моры:
Іх вецер узніме — бягуць,
I тое, прад чым пакланяліся ўчора,
Пры ветры другім аплююць.