Паслярэвалюцыйныя вершы | Якуб Колас

Вандроўнікі

Выходзіць сонца ў свой абход Дарогаю спрадвечнай. За днямі дні, за годам год Плывуць у бесканечнасць. Нясуць яны з сабой і нас, Як шчэпкі ў хвалях сініх. Пытаем мы сябе не раз, Дзе плынь сваю запынім? Бягуць жа хутка-хутка дні, Праходзяць нашы весны, I меркнуць ясныя агні — Юнацтву не ўваскрэснуць! У сонца свой абход і шлях, I той шлях цяжка змераць. Што наш? — Вайшоў праз дзверы ў гмах, Ў другія выйшаў дзверы. Ідзеш з развагай. Ціхі жаль Атуліць недарэчы: Не вечна ты на ўлонні хваль Вандруеш, чалавеча!Air Max 2018 KPU

Пакінуць водгук

Водгулле

Ці коска зазвоніць у час касавіцы,
        Ці песню дзяўчо запяе,
Ці неба заззяе ў агнях бліскавіцы,
        Ці вецер задзьме-зазлуе,

Ці гром гучнабежны пракоціцца ў хмарах,
        Ці грукне над лесам пярун, —
Усё адклікаецца ў вольных абшарах,
        Ўсё іх дакранаецца струн.

А ты, калі гора каго напаткае,
        Ці жальба пачуецца, плач,
Або запануе дзе крыўда ліхая —
        На ўсё адгукніся, адзнач.

А радасць пачуеш, надзеі ўзаўюцца,
        Каб добрыя весткі падаць,
Няхай тады струны твае засмяюцца
        I песняю шчасця гучаць.

Air Max Shox 2018

Пакінуць водгук

Вораг не дрэмле

Стань, глянь на захад, паслухай: Чуеш ты шум патайны? Чуеш, як воража, глуха Сунецца ценем разруха — Постаць пажараў, вайны? Слухай — на Ўсходзе Далёкім: Чуеш, як вые шакал? Злодзей разбойніцкім крокам Лезе і на відавоку Правіць крывавы свой шал. Чуеш, як ляскаюць косці? Голад вандруе ў паход. Ліха няпрошанай госцяй Ходзіць, аслепшы ад злосці, Ладзіць пусты карагод. Чуешь ты — гар’ю дыхнула? Бачыш ты — пыл і імжа? Цень паўстае Калігулы, Бой барабаннага гулу Коціцца з-за рубяжа. Прошласці смродныя трупы Пошасць па свеце нясуць, З жорсткай развагаю, тупа Нішчаць сядзібы, халупы, Супраць жывых паўстаюць. Бродзяць зладзюгі сукрыта, Шпегі і зграі начніц, Змовы вядуць ядавіта, — Слінай шалёнай разліта Злоба замежных сталіц. Ткуць на нас ворагі сеці, Зброю куе на нас зброд. Цесна ім з намі на свеце: Сонца іх нашае слепіць, Гне іх наш росквіт, узлёт. Падаюць гнілі падпоры — Часы паклалі свой знак. Чуюць пагібель пражоры: Гаснуць іх сонца і зоры, Тоне ў імгле іх маяк.adidas Yeezy kaufen

Пакінуць водгук

Якуб Колас

Вандроўнікі

Водгулле

Вораг не дрэмле

Вусце

Да працы!

Даняў

Жураўліны вырай

Жыве Руставелі

З Рабіндраната Тагора

Запытай ты сябе, чалавеча...

Май

Майму другу

На восеньскі лад

На новай зямлі

Над магілай партызана

Наперад!

Пасля навальніцы

Песня аб вясне

Песня на сон у бяссонне

Покліч

Роднаму краю

Салар

Сам сабе

Стары гасцінец

У родных мясцінах

Усё, што поўніла мне сэрца...

Чымган

Я жыву

Раздзелы

Музей Якуба Коласа

Перыяды творчасці

Катэгорыі паэзіі

Гады творчасці

Як нас знаходзяць

Апошнiя водгукi

Раiм наведаць

Лічыльнікі