Выходзіць сонца ў свой абход
Дарогаю спрадвечнай.
За днямі дні, за годам год
Плывуць у бесканечнасць.
Нясуць яны з сабой і нас,
Як шчэпкі ў хвалях сініх.
Пытаем мы сябе не раз,
Дзе плынь сваю запынім?
Бягуць жа хутка-хутка дні,
Праходзяць нашы весны,
I меркнуць ясныя агні —
Юнацтву не ўваскрэснуць!
У сонца свой абход і шлях,
I той шлях цяжка змераць.
Што наш? — Вайшоў праз дзверы ў гмах,
Ў другія выйшаў дзверы.
Ідзеш з развагай. Ціхі жаль
Атуліць недарэчы:
Не вечна ты на ўлонні хваль
Вандруеш, чалавеча!
Апошнiя водгукi
15 недель 5 дней назад
2 года 40 недель назад
2 года 44 недели назад
3 года 35 недель назад
3 года 41 неделя назад
3 года 50 недель назад
4 года 2 недели назад
4 года 13 недель назад
4 года 23 недели назад
4 года 39 недель назад