Выходзіць сонца ў свой абход
Дарогаю спрадвечнай.
За днямі дні, за годам год
Плывуць у бесканечнасць.
Нясуць яны з сабой і нас,
Як шчэпкі ў хвалях сініх.
Пытаем мы сябе не раз,
Дзе плынь сваю запынім?
Бягуць жа хутка-хутка дні,
Праходзяць нашы весны,
I меркнуць ясныя агні —
Юнацтву не ўваскрэснуць!
У сонца свой абход і шлях,
I той шлях цяжка змераць.
Што наш? — Вайшоў праз дзверы ў гмах,
Ў другія выйшаў дзверы.
Ідзеш з развагай. Ціхі жаль
Атуліць недарэчы:
Не вечна ты на ўлонні хваль
Вандруеш, чалавеча!
Апошнiя водгукi
20 недель 5 часов назад
2 года 44 недели назад
2 года 49 недель назад
3 года 39 недель назад
3 года 45 недель назад
4 года 2 недели назад
4 года 6 недель назад
4 года 17 недель назад
4 года 27 недель назад
4 года 43 недели назад