Якуб Колас

Да 25-й гадавіны БССР

Мой край ясназоры! Прайшоў ты нямала
Шырокіх і вузкіх дарог.
I смутак, і гора цябе абнімала,
Ды ты іх пазбыў, перамог.

Ішлі мы ў прасторы шырокай пуцінай,
Як сейбіты згоды, дабра;
Свяцілася неба над полем, далінай,
У іскрах світання — зара.

Купаліся далі ў ласкавай сінечы,
Нас вабілі новыя дні.
Зямля разгарнула магутныя плечы,
Прасторы, куды ні зірні.

Гайдаліся пожні, як хвалі на ветры,
Сады маладыя цвілі,
I сталі балотныя дзікія нетры
Дзівотамі новай зямлі.

I новыя песні ў народзе звінелі,
Як голас юначкі-вясны,
I засевы шчасця вакол зарунелі —
Збываліся мары і сны.

Ды хлынула плойма грабежнікаў дзікіх,
Разбурыла, край мой, цябе,
I вецер сягоння пад стогны і крыкі
Сумуе з табою ў журбе.

Мой край ясных даляў! У дзень навагодні
Прымі з пажаданнем прывет,
Каб сонца і зоры з глыбіняў усходніх
Свяцілі святлом добрых лет;

Каб трупамі леглі ўсе псы-душагубы,
Фашысцкі звярыны бярлог;
Каб подлыя каты, як іхнія кубэ,
У дом свой не мелі дарог.

Мой край яснавокі і вы, людзі-брацці!
Распалім жа помсты пажар,
Фашысцкую погань, народаў пракляцце,
Зніштожым, як гадаў-пачвар.