У бераг высокі, дзе лозы растуць,
За хвалямі хвалі бягуць,
I ўсхліпвае рэчка ў пясках залатых,
Як маці па дзецях сваіх.
I ў беразе вербы злучаюць свой сум
У гэты нярадасны шум.
I неба маркотна, і хмары плывуць,
Іх слёзы на землю цякуць...
Прыбіты вадою на срэбраны гак,
Ляжыць невядомы бядак,
Ваяка-салдацік ад дому ўдалі...
Яму не знайшлося зямлі!
Эх ты, небарака! То, знаць, па табе
Усё вецер сумуе ў вярбе,
I рэчка у хвалях-жалобе бяжыць,
I смутак імглісты ляжыць...
Ды рэчка заціхне, і вецер засне,
I ласкаю неба зірне,
I ўсё супачыне, спазнае час свой.
А людзям ці будзе спакой?
Апошнiя водгукi
4 года 6 недель назад
6 лет 31 неделя назад
6 лет 35 недель назад
7 лет 26 недель назад
7 лет 32 недели назад
7 лет 41 неделя назад
7 лет 45 недель назад
8 лет 4 недели назад
8 лет 14 недель назад
8 лет 30 недель назад