На рэчцы

Яшчэ не ацэнена

У бераг высокі, дзе лозы растуць,
За хвалямі хвалі бягуць,

I ўсхліпвае рэчка ў пясках залатых,
Як маці па дзецях сваіх.

I ў беразе вербы злучаюць свой сум
У гэты нярадасны шум.

I неба маркотна, і хмары плывуць,
Іх слёзы на землю цякуць...

Прыбіты вадою на срэбраны гак,
Ляжыць невядомы бядак,

Ваяка-салдацік ад дому ўдалі...
Яму не знайшлося зямлі!

Эх ты, небарака! То, знаць, па табе
Усё вецер сумуе ў вярбе,

I рэчка у хвалях-жалобе бяжыць,
I смутак імглісты ляжыць...

Ды рэчка заціхне, і вецер засне,
I ласкаю неба зірне,

I ўсё супачыне, спазнае час свой.
А людзям ці будзе спакой?

Музей Якуба Коласа

Апошнiя водгукi

Раiм наведаць


Каб дадаць спасылку
на Ваш сайт, пiшыце ў
зваротную сувязь

Лічыльнікі