Якуб Колас

Аа-аа, мой сынок!
Аа-аа, мілы!
Не крычы, не плач: дарэмна
Ты патраціш сілы;

А без сілы, мой сынок,
Жыць на свеце трудна...
Ой ты, вецер, не шумі,
Не спявай так нудна!

Спаць Міхаську не даеш...
Спі, мой сын маленькі!
Я цябе пакалышу —
Ай, люлі-люленькі!

Што цябе чакае, сын?
Што твая за доля?
Можа й ты пот будзеш ліць
У чужое поле?..

Будзеш летам ты хадзіць
На плыты, на згоны,
З Коўны матцы прынясеш
Хоць гарсэт чырвоны...

А то, можа, купіць пан
Твае рукі, сілы?
Паднявольным будзеш ты,
Сын мой, да магілы!

А мо ў школку пойдзеш ты,
Будзеш чалавекам, —
Без навукі цяжка жыць
Гэтым трудным векам.

Кінеш матку, па чужых
Ты па людзях пойдзеш
I на шчасце нападзеш,
Долю сваю знойдзеш.

Матку ўспомніш ты сваю,
Як цябе люляла,
Як табе ўначы не раз
Песенькі спявала.

I гасцінца мне прышлеш,
Не забудзеш маткі.
Вось уцешуся тады,
Аж запляшчу ў ладкі!..

Аа-аа, мой сынок!
Люлі, люлі, мілы!
Ой, не плач ты, не крычы,
Набірайся сілы!