Якуб Колас

Зірну я на неба. Па сіняй раўніне
За хмаркаю хмарка плыве.
Тыя сальюцца, другая загіне
I знікне ў пустой сіняве,

А тыя па небе, бясплодныя, ходзяць,
Глухія на плач збажыны.
I мыслі тож часта без следу праходзяць,
Таксама знікаюць яны.

Зірну я на жыта, што ў полі красуе,
I пыл жыватворчы над ім
Так ціха снуецца, калоссе цалуе
Любоўным дыханнем сваім.

Ды ўздымецца вецер і злосна павее,
Пагоніць той пыл на лясы.
I ў жыцці часцютка не мала гібее
Такой жыватворчай красы.

Сталетняе дрэва. Раскошна галіны
У зелень убрала вясна,
I горда гамоняць яго верхавіны,
I ў гомане радасць чутна.

А восень надыдзе, і лісце жалобна
На дол амярцвелы спадзе.
I моладасць наша тым лісцям падобна, —
Як лісце, яна адцвіце.

Вось ціха сняжынкі ў адлігу лятаюць,
Нібы матылёчкі ў маі,
Падуць і растануць, навек прападаюць,
Як роска вясною ў гаі.

I ты, чалавеча, як снег у адлігу:
Упаў і сканаў, і няма.
З трывогай глядзіш ты ў адвечную кнігу,
I душу агортвае цьма.