Якуб Колас

Зноў я бачу, зноў вітаю
       Сілачоў вяльможных —
Па-над Нёманам у гаі
       Гурт дубоў разложных.

Сам не ведаю, чым мілы,
       Чым вы сэрцу любы,
Выхаванцы веку, сілы,
       Магутныя дубы.

Чымся мілым, чымся родным
       Ад вас павявае,
Аж мне сэрца ў спеў лагодны
       Штосьці ахінае.

Ўзварухнуцца думкі-песні,
       Як вашы лісцінкі,
I зноў станеш напрадвесні
       Жыццёвай пуцінкі.

Цешуся я, пазіраю
       На вас, вежы-дрэвы,
Цьмяна сэрцам прадчуваю
       Вашы думкі-спевы.

Але шум не той я чую —
       I вы парадзелі,
I вы не ўсе буру злую
       Знеслі і здалелі.

Ой, асілкі ў ціхім гаі,
       Дубы векавыя!
Я вітаю вас, вітаю,
       Волаты любыя!