Якуб Колас

Нам цяжкая пара,
Час трывожны, нягожы, —
Гора, болю ў грудзях,
Помсты гнеўнае шмат.
Ходзіць сэрца тваё
Па-над Нёманам, Сожам,
Плачуць вочы
Над попелам спаленых хат.
Бачыш — маці брыдзе
З абяздоленым сынам,
Загарнуўшы дзіця
Ў абгарэлы прыпол;
Ля разбітых дарог,
Спахмурнеўшы, рабіны
Сыплюць слёзы крыві
На здратованы дол.
Колькі ты ні ідзеш —
Сустракаеш пажары,
Віснуць здані кругом
Нежывых каміноў,
I з-пад шыбеніц скрозь
Пасінелыя твары
Нерухома глядзяць
На віхуры агнёў.
Толькі чутна —
Гудзе усхвалёваны голас
Па дарогах журботных,
Па самотных шляхах.
Гэта клічаш змагацца
Ты, любімы наш Колас,
I сыны адгукаюцца
Грозна ў барах.
Не, не могуць яны
Перад катам скарыцца —
Край бацькоў ён разбіў,
Апаганіў іх дом,—
Не, краіну сваю
Не дадуць чужаніцам,
Лепш у бойках памруць,
А не будуць з ярмом!
Сёння славяцца там
Партызанскія ночы,
Гінуць злыдні-паганцы,
Чорных спраў махляры.
I дзяўбуць груганы
Іх драпежныя вочы,
I звярыныя косці
Разносяць звяры.
I — ты чуеш, пясняр? —
Стрэнуць волю палеткі,
Зноўку буйна вакол
Загамоняць палі.
Пройдуць нашы дажджы
Ці вясною ці ўлетку
I варожую кроў
Змыюць з твару зямлі.
Прыйдзе ў хату сваю
З сынам мужная маці,
I сады расцвітуць
Ля вясёлых акон.
Будзе горасны час
Нам тады ўспамінацца,
Як страшэнны, крывавы,
Пакутлівы сон.

Пятрусь Броўка