Якуб Колас

Сялянскім жанчынам

Рэдкае збожжа, травы палавіна,
Колас не гнецца зярном да зямлі.
Знаць, нешчасліва была та часіна,
Як кідалі зерне сяўцы па раллі.

Выйшлі на поле вось жнеі з сярпамі,
У лапцях лазовых, а хто без лапцей;
Ніва пустымі шуміць каласамі,
Шва не цешыць жаночых вачэй.

Цяжка ўздыхнуўшы, збанкі пастаўлялі
Клункі на межы паклалі жанкі.
Бабы старыя свой твар пажагналі,
Моўчкі за працу ўзяліся дзяўкі.

Горача ў полі. Эх, жар дакучае,
Праца марудна, бясконца цяжка!
Спіну і плечы ім боль адбірае,
Аж дзервянее у жнеек рука.

Збэрсана жыта, чапляецца колас;
Жменю нажне — разагнецца жняя,
Жыта паложыць на скручаны пояс...
Цяжкая, жнейка, работа твая!

Ціха на полі у поўдзень гарачы!
Хоць бы дзе кусціка рэдзенькі цень.
Толькі ў калысцы плач чуеш дзіцячы,
Толькі над вухам звініць авадзень...